Magazin über das Leben in Lüneburg
Themen
Alle Themen und Artikel

Plattsnacker

geschrieben von Günther Wagener,Plattdeutschbeauftragter im Januar 2014

Ole ünner’t Waschfatt

Wi wörrn goote 50 Kinner in een Ruum vun de tweeklassige Volksschool in uns Dörp, de Schooljohren een bet veer in een und de Johrgäng fief bet acht in den annern Ruum.
Dat is nich mehr veel, worop ik mi besinnen kann ut düsse Tied, vör allen Dingen nich mehr op enkelte Stunnen ut den Ünnerricht. Seker, ik weet noch, keen to mien Johrgang hören dee un wat den School­mester sien Naam wöör, aber wat wi dor so maakt hebbt, is al wiet weg; is jo ok al meist 60 Johr her.
Man een Geschicht krieg ik nich ut mien Kopp un de heet: „Ole ünner’t Waschfatt“. De Geschicht speel sik in Norwegen oder Schweden af. Dor güng dat üm enen Jung, so negen oder tein Johr olt, de sik mit sien Schleden in’n Winter op den Padd na sien Oma möök. Vun dor schüll he een Waschfatt halen, wieldat sien Mudder an’n annern Dag groote Wäsch ansett harr. De Hüser legen een poor Kilometer ut’n anner un he müss dör’t Holt un övert free Feld, bet he bi sien Oma ankeem.
De Oma frei sik öber den Besöök vun ehren Grootjung un disch üm erst mal ornlich wat up. Se vertellen sik wat un he warm sik düchtig op, un denn töög Ole wedder los mit sien Schleden un dat Fatt babenop, wieldat he noch vör’n Düsterweern wedder na Huus hen wull.
As Ole een dägten Deel vun den Weg trügglegt hett, hört he dat to’n ersten Mal: Een Wulf huul in de Fiern. He kann nix sehn, man he weet, dat he nu sehn mutt, dat he na Hus hen kummt, anners wart sik de Wülv öber em hermaken. He löppt so dull as he kann, man dat Waschfatt op den Schleden is schwor un de Schnee is deep. Un denn kann he se al sehn, de Wülv, de nu langsom jümmers nöger kemen un ehr Hulen nöhm to.
Ole wüss, dat he dat nich mehr bet na Hus hen schaffen künn, un ok de Wülv kregen dat mit, dat he man alleen ünnerwegens wöör un lepen op em un sien Schleden to. – Wi Kinner in de School kennen den Wulf ut de Märken vun dat Rotkäppchen un vun de Söben Geißlein, un wi wüssen, dat een Wulf heel gefährlich is, ok wenn wi noch keen to Gesicht kregen harrn. So bibbern wi mit düssen Jung Ole un töben op den Utgang vun düsse Geschicht, man us Schoolmester leet us in’t Ungewisse öber dat Enn vun de Geschicht. Wi schüllen nu raden, wat woll passieren dee mit Ole un de Wülv. Do geev dat een heete Diskuschion in de Klass un de annern Kinner ut de lüttern Johrgäng hören to, wat wi uns woll utdinken deen. Wat wöörn wi froh, as wi endlich de Geschicht to Enn lesen dröffen.
Kort bevör de Wülv sik över Ole hermaken künnen, greep Ole sik dat Waschfatt vun’n Schleden un kipp sik dat öber sienen Kopp. He seet dor ünner in’n Düstern un künn hören, wat de Wülv dor allens anstellen deen, üm an den leckern „Braden“ to kamen. Em weer kolt un he bibber vor luter Bang, man de Wülv künnen em nix anhebben.
Dat duur een poor Stünnen, bet sik sien Vadder mit een poor Nahvers op den Padd maken dee un se füngen an, Ole to söken, wieldat he bi’t Düs­terwern noch nich na Hus kamen wöör. De Schledens­poor vun’n Vörmiddag wöör noch to sehn un so künnen se Ole bald finnen. De Wülv löpen weg, as se de velen Kerls mit jüm ehr Fackeln un Latüchten hören deen.
Se trocken Ole gau na Hus hen, wo sien Mudder al heet Water makt harr un he in de hölten Baadwann keem; een dägten Schluck heete Melk warm üm vun binnen op.
Wi Kinner hebbt noch daaglang düsse Geschicht mit unse Schledens op den Schoolhoff nahspeelt.